nie dotrzymywać

См. также в других словарях:

• dotrzymywać – dotrzymać — {{/stl 13}}{{stl 8}}{komuś} {{/stl 8}}kroku {{/stl 13}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} iść równo z kimś, nie wyprzedzając go, ani samemu nie będąc wyprzedzanym : {{/stl 7}}{{stl 10}}Szedł obok ojca, dzielnie dotrzymując mu …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• dotrzymywać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk Ib, dotrzymywaćmuję, dotrzymywaćmuje, dotrzymywaćany {{/stl 8}}– dotrzymać {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIIa, dotrzymywaćam, dotrzymywaća, dotrzymywaćają, dotrzymywaćany {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• dotrzymywać — 1. Dotrzymać komuś kroku a) «iść z kimś z tą samą szybkością»: Biegniemy leśnymi ścieżkami koło Spały. Przez kilometr próbuję dotrzymać Dorocie kroku. TSt 7/2000. b) «rozwijać się w tym samym tempie, dorównywać komuś w czymś»: Przyjdzie chwila,… …   Słownik frazeologiczny

• gęba — ż IV, CMs. gębabie; lm D. gąb (gęb) 1. rub. «usta, wargi, jama ustna; także jako miejsce, gdzie się znajdują narządy mowy; mowa» Chodził z otwartą gębą. Nie wypuszczał fajki z gęby. ◊ Gęba (gębę) na kłódkę! «milcz, nie mów ani słowa; dochowaj… …   Słownik języka polskiego

• gęba — 1. pot. (Biec, iść, pójść, lecieć, polecieć itp.) z gębą, z jęzorem, z pyskiem a) «natychmiast powiadomić kogoś o czymś; donieść, naplotkować» b) «iść do kogoś z wymówkami, z awanturą, z krzykiem»: Na drugi dzień Kisiel złapał mnie na ulicy i z… …   Słownik frazeologiczny

• ogon — 1. Koński ogon «uczesanie kobiece, w którym dość długie włosy są ujęte wysoko i związane z tyłu przy samej głowie»: Miała orzechowe oczy i długi koński ogon. W. Kowalewski, Bóg. 2. Wlec się, iść, zostawać, znajdować się w ogonie a) «nie… …   Słownik frazeologiczny

• dotrzymać — dk I, dotrzymaćam, dotrzymaćasz, dotrzymaćają, dotrzymaćaj, dotrzymaćał, dotrzymaćany dotrzymywać ndk VIIIa, dotrzymaćmuję, dotrzymaćmujesz, dotrzymaćmuj, dotrzymaćywał, dotrzymaćywany 1. «trzymać, przechować do pewnego (jakiegoś) czasu»… …   Słownik języka polskiego

• łamać — ndk IX, łamaćmię, łamaćmiesz, łam, łamaćał, łamaćany 1. «naciskając, przyciskając, uderzając, zginając rozrywać coś, kruszyć, rozdzielać; rozbijać na kawałki» Łamać gałęzie. ∆ Łamać kołem «w średniowieczu i początkach ery nowożytnej: łamać kości… …   Słownik języka polskiego

• cholewa — ż IV, CMs. cholewawie; lm D. cholewaew «górna część długiego buta okrywająca łydkę» Lakierowane cholewy. Cholewy z palonej skóry. Buty z cholewami. ◊ posp. Robić z gęby cholewę «nie dotrzymywać danego słowa, nie wypełniać zobowiązania» □ Znać,… …   Słownik języka polskiego

• wlec — dk XI, wlokę (wlekę), wleczesz, wlecz, wlókł (wlekł), wlokła (wlekła), wlekli, wleczony 1. «ciągnąc przesuwać z trudem coś lub kogoś po czymś» Wlec skrzynię po ziemi. Konie z trudem wlokły sanie. Dwaj żołnierze wlekli rannego. Wlókł za sobą długi …   Słownik języka polskiego

• robić z gęby cholewę — {{/stl 13}}{{stl 8}}pot. {{/stl 8}}{{stl 7}} nie dotrzymywać danego słowa; zaprzeczać swojej poprzedniej wypowiedzi : {{/stl 7}}{{stl 10}}Nie będę robił z gęby cholewy i załatwię, co obiecałem. {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień